در انتظار ِ پایان ِ سال‌های حرام

در قبایل عرب همواره جنگ بود، اما مکه «زمین حرام» بود و چهار ماه رجب، ذی القعده، ذی الحجه و محرم، «زمان حرام»؛ یعنی که در آن جنگ حرام است.

دو قبیله که با هم می‌جنگیدند، تا وارد ماه حرام می‌شدند، جنگ را موقتا تعطیل می‌کردند، اما برای آنکه اعلام کنند که: «در حال جنگند و این آرامش از سازش نیست، ماه حرام رسیده است و چون بگذرد، جنگ ادامه خواهد یافت»، سنت بود که بر قبه‌ی خیمه‌ی فرمانده قبیله، پرچم سرخی بر می‌افراشتند تا دوستان، دشمنان و مردم، همه بدانند که: «جنگ پایان نیافته است».

آن‌ها که به کربلا می‌روند، می‌بینند که جنگ با پیروزی یزید پایان گرفته و بر صحنه‌ی جنگ، آرامش مرگ سایه افکنده است.

اما می‌بینند که بر قبه‌ی آرامگاه حسین، پرچم سرخی در اهتزاز است.

بگذار این سال‌های حرام بگذرد!

علی شریعتی؛ حسین وارث آدم؛ صفحه‌ی ۵۰