لطف کنید و اگر کامل گزارش ِ مجلس دی‌روز را نخوانده‌اید، لطف کنید و یک بار آن را از این لینک بخواند. به تیتر زدن‌های فارس هم بی‌اعتنا باشید.

***

به واقع مجلس دی‌روز نمایش داد که حرف‌ها،‌ بحث‌ها، دغدغه‌ها و همه‌ی آن‌چه که داشت، فراتر از بحث‌های رسانه‌های جنجال‌ساز و آرامش‌ستیز نیست. مجلس دی‌روز به نمایش گذارد که می‌توان دغدغه‌های‌ مجلسی‌ها را در سایت‌های مختلفِ زیر ِ پوشش نهادهای قدرت و ثروت خواند و باور داشت که عمیق‌تر و دقیق‌تر از آن نمی‌توان چیز دیگری یافت. نمایش داد که شأنی که برای خود قائل است، خلاصه‌ی در بحث‌های ِ نازل و دست ِ چندمی‌ست که رسانه‌ها می‌خواهند آن‌ها را اولویت‌ها و دغدغه‌ی اولیه و مهم مردم فرض کنیم.

مجلس ِ دی‌روز مقتدر نبود. مجلسی که مقتدر نیست، مجلسی که حرف‌های دست ِ چندم و بحث‌های نازل را مسئله‌های مهم مملکت فرض گرفته است، مجلسی که شأن خود را درک نمی‌کند، کجا در رأس امور است؟ مجلسی که ابزارهایی را که در دست دارد نمی‌تواند درست استفاده کند، کجا می‌تواند بر دولت نظارت داشته باشد؟ دولت که سهل است، بر خود نیز نمی‌تواند نظارت کند.

مجلس، بازی ِ خوبی نداشت. یعنی شأنِ مثلا در رأس امور بودن ِ خود را حفظ نکرد. مجلس، سوال‌های تکراری‌ئی که نزدیک به یک‌سال از زمان‌ش می‌گذشت را دو باره به عنوان سوال ِ روز پرسید و ثابت کرد که سوال‌های‌ش بیش از آن‌که برای حل مسئله‌های مردم باشد، برای به رخ ِ رئیس جمهور کشیدن است. با بازی‌گردانی ِ‌طیف ِ مثلا منتقد ِ دولت؛ حد و حدود ِ پرسش‌ها به نحوی بود که احمدی‌نژاد دانست که باید در برابر این پرسش‌ها، رفتاری در خور و در شأن ِ همین سوال‌ها از خود بروز دهد. به حتم، با کسی که غرض‌ورزی ِ آشکار دارد، کسی که شأن و منزلت خود را نمی‌داند، کسی که مقتدر نیست، جز این نبایست برخورد شود. حتا اگر ماست‌مالی کنیم همه‌ی این‌ها را و بگوییم که احمدی‌نژاد نه به این مجلس، که به جایگاه ِ مجلس خدشه وارد کرد؛ که حرمت ِ امامزاده به متولی‌اش است.

احمدی‌نژاد ماه‌هاست از چشمم افتاده است؛ اما هنوز جدّیت‌ش در بسیاری از رفتارهایش و بازی نکردن در سطوحِ پایین ِ رفتار ِ سیاسی‌اش(حتا اگر غلط عمل کند)، شرف دارد به رفتار ِ بسیاری دیگر؛ که از سیاست، جیغ زدن و حنجره پاره کردن را فقط بلدند. مجلسی که ریاست‌ش، نتوانست برخوردی در حدّ برخورد ِ رئیس جمهور با او داشته باشد و نتوانست ِ اقتدار ِ مردم را و اقتدار ِ در رأس ِ امور بودن ِ مجلس را به رخ ِ رئیس جمهور بکشد، کجا می‌تواند در رأس امور باشد؟ مجلسی که ام‌روز امضا می‌کند که از رئیس جمهور سوال داریم و فردا یکی یکی امضاهای‌شان را پس می‌گیرند و بعض‌شان بیانیه می‌دهند که بیاییم از رئیس جمهور سوال نکنیم و مسئله‌های‌مان را دوستانه و دور ِ همی حل کنیم، کجا در رأس امور است؟ فکر می‌کنید، مردم چه برداشتی از این رفتارها می‌کنند؟ اگر احمدی‌نژاد اشتباه می‌کند، اگر احمدی‌نژاد غیرقانونی عمل می‌کند، اگر احمدی‌نژاد خوب عمل نمی‌کند، مجلسی با این اقتدار ِ نمایشی و با نمایش ِ تئاترگونه‌ی پرسش از رئیس جمهور، چطور می‌خواهد از حقوق مردم دفاع کند؟

مجلسی که بی‌احترامی به رئیس جمهور در آن ماجرای ِ دودو کردن‌ها، برای‌ش رفتاری نبود که نیاز به عذرخواهی باشد، چطور می‌تواند در برابر رفتاری شبیه ِ به آن، مدعی باشد؟ می‌خواهید بگوییم که آن رفتار ِ مجلسی‌ها، «جایگاه» ِ ریاست جمهوری را خدشه‌دار کرد و همه‌ چیز را ماست‌مالی کنیم؟ می‌خواهید بنویسیم که رفتارهای جبهه‌ی فلان و بهمان، در برچسب زدن‌های ِ خنده‌دار ِ همه چیز به گروه انحرافی، جایگاه ِ ریاست جمهوری را زیر سوال می‌برد و باید با آن‌ها خیلی خیلی پیش‌تر برخورد می‌شد؟ مثلا می‌شود گفت که برادران و خواهران ِ انحراف‌یاب که ماه‌ها و سال‌هاست مشغول انحراف‌یابی هستند(و نه به «شوخی»، که به جدّ و در قالب هر آن‌چه که از رسانه و بولتن و قوای ِ قهریه و غیره و غیره دارند، بر سر ِدولت می‌کوبند و گاهی نیز این برای‌شان رأی‌آور و نان‌آور شده است،) دارند در اصل تهمت و توهین ِ به جایگاه ِ ریاست جمهوری را باب می‌کنند و این برای آینده‌ی کشور خطرناک است؟ آیا در این زمینه‌ی تحلیل، رفتار ِ فلان سازمان و نهاد و جایگاه در تخریب ِ دولت نیز می‌تواند توهین به جایگاه ِ خود آن نهاد تلقی شود و رگ ِ گردن‌مان برای آن بیرون بزند؟ آیا مثلا تیتر زدن‌های فلان ِ سایت ِ زیر ِ بیست ِ الکسا، در جریان اتفاق دی‌روز، تخریب ِ جایگاه ِ‌ریاست جمهوری نبود؟

من مجلسی در قاعده‌ی دی‌روز نه تنها دل‌خواهم نیست که با آن مخالفم. مجلس نباید با سوال‌های ِ تکراری و موضوع‌های ِ دست چندم، آبروی ِ مجلس را ببرد. حالا نیز که شأن خود را در همین حد فرض گرفته است و این سوال‌ها را پرسیده است، نباید شانه خالی کند. نباید بایستد و و اجازه بدهد مسخره‌ا‌ش کنند. نباید پاپس بکشد و فرار کند. مردم، مجلس ِ‌مقتدری می‌خواهند که جلوی ِ رئیس جمهوری و وزیری که غیرقانونی عمل می‌کند، تمام‌قد بایستد. نه با رفتارهای ِ یک بام و دو هوا. آن هم نه با ادبیات ِ دی‌روز که مایه‌ی سرافکندگی بود.

***

بازی ِ دی‌روز و بازی‌های ِ رسانه‌ای ِ بعدش، تنها برای ِ آن است که مسیر ِ استیضاح باز شود.

همرسانی: