اصول‌گرایان ساعت‌های زیادی نشستند و حرف زدند و تلاش کردند تا بر اساس «اصول» به وحدت برسند. نتیجه اما بر اساس ابراستدلال «برهه‌ی حساس کنونی»‌ با کوتاه آمدن از اصول شکل گرفته است و در بیانیه دو بزرگوار هم تاکید شده است. این بزرگواران و سمپات‌ها و هواداران‌شان اما این چند نکته را برای حداقل چهار سال آینده یادشان باشد: یک: مسیری که به انتخاب نود نفره منتج شد، شفاف نبوده است. بدتر از آن، لیست‌های متکثر قبل از «وحدتِ لیستی» است که در بدترین وضعیت شفافیت بسته و «تَکرار» شد. بخشی از گناه حرف و حدیث‌ها و تهمت‌ها و…

باندهای قدرت سال‌هاست تلاش می‌کنند وضعیت سیاسی کشور را به یک دو قطبی مطلق محدود کنند و از همین مسیر، منفعت خود را تثبیت کنند: ‏راست – چپ، اصلاح‌طلب – اصول‌گرا. ‏این در حالی‌ست که از اوائل دهۀ ٩٠، جریان‌های دیگری در حال شکل گرفتن بودند – و گاه به قدرت رسیدند – که به جهت نظری، سویه‌های گفتمانی و روش‌های عمل‌گرایانه‌شان تفاوت‌هایی جدی با محافظه‌کاران داشتند و از نگاه‌های‌شان بوی انقلابی‌گری به مشام می‌رسید. ‏دست و پا زدن‌های جریان محافظه‌کار در این حدود ١٨ سال همیشه برای آن بوده تا این دو قطبی را با عنوان و بهانه‌ی «وحدت»…